ZZF Kompanendag 2020

Iconen uit Rotterdam zorgen voor kippenvel.
Kompanen Rotterdam gaan door het vuur voor elkaar maar ook voor zeldzaam zieke kinderen!

Vrijdag 31 januari was een onvergetelijke dag. Einde middag met Kompanen-rotterdam in een touringcar naar het ADO Den Haag stadion waar de kids van Stichting Zeldzame Ziekten Fonds al op ons aan het wachten waren. Vliegtuigjes vouwen, chocomelk, kleuren en ballonnen met ledlichtjes opblazen. Samen in de bus naar wat toen nog een verrassing was. Madurodam opende speciaal voor ons haar deuren. De winterlichtjes bleven voor deze avond speciaal een week langer hangen. Magisch. De reactie van de kids in de bus fantastisch. Ontvangen door de burgemeester en wethouders van Madurodam mochten we onder begeleiding van verhalenverteller Remco naar binnen. Een korte introductie volgde en daarna lekker alles vergeten en het park in. Voor deze ene keer mochten de kids papieren vliegtuigje op Amsterdam Airport Schiphol gooien. Een avond waar voor even allen gestreden werd tegen het opkomende water in de Waterwolf. Een mooi replica van het gemaal in Cruquius. Even lekker los in “wij zijn Oranje” en daarna lekker naar binnen om hun eigen hamburger en hotdog te bouwen. Deze aan te vullen met patat en natuurlijk min mogelijk groenten. We hebben het afgetopt met een heerlijke Luikse wafel vol met slagroom en saus. Onvoorstelbaar groos op deze kids, de weerbaarheid en ontzettend dankbaar. Ouders die net zo goed aan het genieten zijn omdat het even niet over de ziekte van hun kind gaat. Kompanen die zich van hun meest tedere kant laten zien en de kompaantjes echt het idee hebben gegeven dat we er voor hun zijn. Aan alles komt een eind maar niet voordat de kids gewapend met een goodie bag, met een lieve knuffel, samen met hun nieuwe vrienden nog even door betoverend Madurodam richting bus lopen. Knuffels, high five, boks, een glimlach en een bedankje. De avond was mooi. De avond was fantastisch. Eigenlijk alleen maar te bevatten als je er bij geweest bent. De volgende keer dan maar. Want een ding is zeker deze avond krijgt een staartje. Zoals een van de kids bij het afscheid zei: “ik wil niet naar huis, ik wil de bus weer in”.